Tweet

Vanmorgen zou ik om 9:00 uur opgehaald worden door Asanka. Voor de zekerheid heb ik hem nog maar een sms- je gestuurd met de naam van het hotel en de straatnaam. Om 9:07 uur stond Asanka met zijn busje al voor de deur. Mooi op tijd dus. We begroeten elkaar eerst hartelijk want voor ons was het een jaar geleden dat we elkaar voor het laatst ontmoet hadden. Op weg ging het nu richting de dakpannen fabriek. De weg kwam me nu al redelijk bekend voor. Via Kochikade over de brug waar ik mij afgelopen week halverwege omdraaide omdat ik het niet verstandig vond om op deze smalle brug verder te lopen vanwege het nogal intensieve verkeer. Oei lekker lange zin zeg. Na een uurtje rijden kwamen we bij de dakpannen fabriek aan. Asanka vroeg allereerst aan de manager die al naar ons toe kwam lopen of we het terrein mochten betreden. Asanka stelde zich voor en kwam het doel van onze reis uitleggen. Toen ik mij voorstelde bleek de manager geen Engels te kunnen spreken alleen maar Singalees. De eigenaar en zijn vrouw die we in 2010 ontmoet hadden waren op dit moment in Engeland waar hun beide dochters studeren. Dus had ik gisteren hier aangeklopt had ik met de mond vol tanden gestaan. Niemand die een woordje Engels sprak.

Van de manager hoorden we dat de moeder van Nandani hier vandaag aan het werk was. Toen ze mij zag kwam ze met een vrolijk gezicht naar mij toe lopen. Van Asanka hoorde ik dat het allereerste wat ze vroeg was “waar is Nandani”.
Uit het gesprek bleek dat zij niet degene was die Alisha had ontmoet. Volgens haar was ze nooit op die plek geweest waar Alisha had aangeven haar gesproken te hebben. Wel was afgelopen februari haar huis met een laagje water volgelopen. Maar dit was dus niet door de wateroverlast van afgelopen mei. Wel heeft men in februari besloten om het lemen huisje te slopen en er een van steen te herbouwen. De werkzaamheden moeten nog opgestart worden en men wil het stap voor stap gaan bouwen naarmate er geld is. Het huisje zou dan ook wat groter worden gebouwd zodat de dochter zodra deze gaat trouwen hier ook zal gaan wonen. Op mijn vraag of ze al een vriend had werd ontkennend geantwoord.

Asanka en ik zijn vervolgens nog naar de plek gereisd waar het huisje heeft gestaan. Ook dit was wederom een uurtje rijden. Het huisje was met de grond gelijk gemaakt.

Blij en voldaan heeft Asanka mij weer teruggebracht naar mijn hotel waar we nog even gezellig hebben zitten na te praten onder het genot van een drankje.

Die avond heb ik nog een mailtje opgesteld van mijn bevindingen voor Alisha en heb haar ook nog gebeld en verteld dat ik aankomende zaterdag niet meega naar de moeder.