Ik heb heerlijk geslapen in een heel breed bed. De zee is ongeveer 150 meter bij mijn bungalow vandaan en daardoor goed vanuit mijn bed te horen. Maar binnen de tien minuten was ik al vertrokken naar dromenland. Vanmorgen werd ik zonder wekker om half acht wakker. Vanmorgen in het restaurantgedeelte schrok ik wel even omdat ik verzot ben op een heerlijke srilanken omelet en ik de kok niet meer op het voor mij vertrouwde plekje terugzag. Oh daar gaat mijn omelet met overheerlijke srilankaanse kruiden dacht ik. Een bediende zag mij kennelijk al starend rondkijken naar de plek waar ooit de koekenpan had gestaan en vroeg heel behulpzaam of hij ergens mee van dienst kon zijn. Jawel, ik zoek de kok voor mijn Srilankan omelet.
Daar in die hoek achter u was zijn antwoord met een volle grijns op zijn gezicht. Inderdaad daar stond hij in vol ornaat achter zijn kookplaat. Dus mijn dag begon al goed. Hierna ging ik een kopje thee halen. Ik zag een grote theekan op een tafel staan en vroeg voor de zekerheid nog even of dit de thee was. Ja hoor zei de bediende met een absoluut zekere stem. Mooi niet er kwam dus gewoon melk uit maar geen thee. Schitterend, zo heb ik Sri Lanka ook altijd in herinnering je kunt vragen wat je wilt en ik heb het idee dat men dan te horen krijgt wat je zelf graag wilt horen. Dit boeit mij ook zo enorm aan dit land. Het verrassende maar zeer zeker ook het vriendelijke en het behulpzaam zijn van deze mensen. Hier kan ik nog steeds veel van leren en ik zou bijna schrijven dat ik nog een keer terug ga omdat dit nu mijn eerste ingeving hierbij was. Op dit moment is het hier nu 19.01 en ik lig lekker buiten voor mijn bungalow in het pikkedonker te tikken bij een temperatuur van om en om de 30 graden. Heerlijk en geen zorgen dat ik mij nu rood verbrand. Zelfs een aantal bedienden in het restaurant kenden mij nog terug van mijn vorige bezoek. Het doet je dan toch nog wel wat op zo'n moment en automatisch komt het gesprek dan ook uit wat er in die tijd van mijn verblijf allemaal gebeurd was. Een cycloon die zorgde destijds dat er geen pan meer op mijn bungalow lag en dat de 45 vissers uit het nabijgelegen Weligama niet meer terugkwamen van zee. Slechts een aantal bootjes "Catamarans" , kwamen de volgende dag zonder de vissers aandrijven. De dag heb ik heerlijk om gekregen met luieren, acclimatiseren heet dat ook wel. Zo heb ik bijvoorbeeld in een vlak bij gelegen winkeltje
een groot vat water gekocht omdat dat in het hotel zelf vele malen duurder is. Hollandse zuinigheid noemen we dat terwijl ik toch eigenlijk tijdens de vakantie hier op niet zou moeten letten. Wat dat betreft gebruik ik maar dezelfde woorden die Nandani, onze dochter ook gebruikte na afloop van haar laatste reis naar Sri Lanka.
" ik ben een echte Nederlander".
Ik heb vanmiddag onder het genot van een glaasje arak met cola of was het andersom ook nog gesproken met een Duitser. Deze man vertelde dat hij en zijn vrouw voor de twintigste keer in Sri Lanka was. Dan kan ik nog even dacht ik en heb hem, omdat hij hier ook niet naar vroeg, maar niet verteld dat het voor mij de zesde keer was naar dit mooie eiland. De airco begon gisteren en vandaag ook nog intens te lekken tijdens het gebruik. Alles spatte in het rond ook op het antiek (lijkende) bureau. Gisteren had ik hier al een melding van gemaakt bij de receptie maar tot op heden was er nog niemand voor gekomen. Is heel gewoon in Sri Lanka dat men niet direct actie onderneemt. Vond het zelf wel jammer van het mooie bureau dat er net onder stond maar alleen deze verplaatsen dat lukt mij ook niet. Toevallig kwam ik vanmiddag een manager van het hotel tegen vlak bij mijn bungalow en deze vroeg of alles naar wens was. Deze gelegenheid greep ik aan om hem te vertellen van het probleem van de airco en het mooie bureau. Hij vroeg vervolgens aan mij of hij even de telefoon mocht gebruiken in mijn bungalow en binnen werkelijk vijf minuten stonden er twee monteurs. Dat is nieuw voor mij in Sri Lanka en dat bedoel ik nou, alles is zo verrassend in dit land. Toen de zon in de namiddag een beetje was verdwenen heb ik nog langs het strand gelopen. Daar liepen ook veel beachboys die van alles te koop aan bieden. Een ervan kwam naar mij toe en vroeg of ik single was. Neen zei ik en vertelde hem dat ik vier vrouwen thuis heb(kleine Lily meegerekend). Toen vroeg hij aan mij uit welk land ik dan wel kwam. Uit Holland en toen wist hij het helemaal niet meer en kon hij geen link meer leggen en droop af. Ook een oplossing maar het beste is gewoon om Ne te zeggen in het Sri Lankaans maar soms en juist vandaag om te acclimatiseren ging ik de uitdaging aan. Gewoonlijk is het gewoon cordaat Ne op zijn Sri Lankaans. Een andere weer vroeg mij voor een trip naar het 10 kilometer verder gelegen Galle. Hij wilde dat morgen wel voor mij met een special price verzorgen. Hij vroeg hiervoor 1000 rupies. Ik vertelde hem dat ik morgen voor 35 rupies met de openbare bus ging. Deze liep dus ook verder. Vanavond tijdens het eten werd er door drie mensen nog op klassieke instrumenten Sri lankaanse muziek verzorgt.
Ik vroeg hun of ze the national autumn wilden spelen en zong ze een stukje voor. Deze avond was in het restaurant een Sri lankaanse familie die in Colombo wonen en op doorreis waren naar huis. Deze familie vond het zo geweldig dat ik het nationale volkslied kende dat ze mij uitnodigden om bij hun aan tafel te komen zitten.
Het was een gezin met twee dochters waarvan er een in Amerika woonde en eens in de twee jaar terugkomt voor familiebezoek. Het waren hele leuke gesprekken en je kon merken dat ze van goede komaf waren. Ik stop nu met schrijven voor vandaag en doe er nog een foto bij van mijn met bloemen opgemaakte bed.

De dag begon vandaag met regen en harde wind. In het oosten van het land is nu een cycloon die "Mahasan" wordt genoemd en die zorgt dus kennelijk ook voor harde wind en regen hier. Ik heb vanmorgen nog met een kennis van ons, Manisha uit Colombo gebeld, om te vragen hoe ik haar het beste kan bezoeken wat het vervoer betreft. Ik moet dit eerst nog even nader uitwerken. Het probleem is denk ik toch de reistijd die ten op zichtte van het bezoek parten speelt. Rond het hotel lopen bewakers om de beachboys van het strand te weren. Tijdens mijn vorige reizen naar vroegen deze mensen soms of ik een sigaret voor hun had. Nu vanmorgen liet er een zijn kapotte horloge zien en wees naar die van mij. Ik zei dat dit een huwelijkscadeau van mijn vrouw was en dat ik die niet zonder kleerscheuren thuis kon weggeven. De rest van de dag is het toch nog weliswaar bewolkt maar wel droog gebleven. Jammer voor strandtouristen maar goed voor mij. Ik was vandaag van plan om een dagje naar Galle te gaan met de bus. Zo gouw je het hotel uitkomt komen meteen de tuktuk drivers al naar je toe met de standaard vraag where do you come from. Om het gesprek op gang te brengen. Standaard is mijn vraag dan weer aan hun where do you come from. Dan staan ze even perplex en herhalen de vraag nog eens. Soms negeer ik ze ook en maak een hand gebaar en zeg ne. Maar sommige blijven je achtervolgen met vragen. Dan is een strak Ne beter op zijn plaats. De bushalte is een paar honderd meter van het hotel vandaan en regelmatig komt er een bus. Even een hand opsteken en je kunt voor slechts 30 rupies naar de koloniale stad Galle. Oftewel iets van 18 eurocenten. De route is iets van 12 kilometer en loopt pal langs de kuststrook. Sommige toeristen noemen het echt een bounty plaatje om te zien. Ik kom nog langs Unawatuwa dat bij de meeste toeristen door zijn mooie baai en ligging terecht goed in de smaak valt. Vlak voor Galle is ook nog het bekende Closenbergh hotel gelegen op een top van een heuveltje zien. De prijzen van dit hotel vallen buiten mijn budget maar dat weerhoud mij niet om van de mooie ligging van dit hotel te genieten. Het busstation in Galle is mijn eindbestemming. Dit busstation ligt vrij laag en dicht aan de zee. Hier hebben zich dan ook tijdens de tsunami in december 2004 heel erge taferelen afgespeeld. Het treinstations ligt vlak in de buurt van het busstation. Ik ben even uit nieuwsgierigheid naar binnengelopen. Al kijkend naar de plattegrond van Galle werd ik aangesproken door een net geklede man die vertelde dat hij op dit station werkte. Hij vroeg aan mij waar ik naar toe wilde. Noemde daarbij heel veel dingen op die ik in het verleden al eens had bezocht op een ding na en dat was de rotstempel die 15 à 20 kilometer verder land inwaarts lag. Hij liep met mij mee naar buiten en vertelde dat ik die reis het beste met een gouverment-tuktuk kon maken. Dit had volgens hem het voordeel dat alleen de kilometers werden geteld en niet de wachttijd. Heel prijs gunstig noemde hij dat. De kilometerstand werd ook al direct genoteerd op een kartonnetje. Op mijn vraag wat de kilometerprijs was schreef hij dit ook op. 80 rupies per kilometer. Nou dit verhaal was snel ten einde. De meneer die zogenaamd werkzaam was op het station zei dat hij mij alleen maar van advies wilde dienen. In het vervolg van het verhaal zal blijken dat dat helaas niet zo was. Wat ben ik toch weer achterdochtig dacht ik bij mijzelf. Zal wel weer door mijn werk komen. Ik sprak met de man die werkzaam is op het treinstation dat ik eerst wel naar de op een heuvel gelegen Mariakerk wilde gaan en misschien in de loop van de week wel naar de rotstempel. Nee gaf de man ten antwoord. Deze katholieke kerk gaat pas om 18.00 uur open. Ik ga er toch naar toe vertelde ik hem en hij bood vervolgens weer aan om dit met de tuktuk te doen. Nou die kleine afstand kan ik nog wel lopen. Aangekomen bij deze mooie kerk begon het net te regenen. Goeie timing dus. Uit de kerk kwamen toen net drie jonge vrouwen waarvan er een kleine baby bij zich had. Omdat dit zo kleurrijk was vroeg ik of ik hun mocht fotograferen. Ja hoor dat mocht. Al lachend staan ze op de foto ondanks de naderende regenbui. De kerk van binnen zag er sobertjes uit maar links voorin stond een stralende Maria omgeven met vele witte en rode rozen. Ik ben nog wel een poosje blijven zitten in de kerk om dat het er heerlijk koel was en het buiten nog regende. Toen ik weer naar buiten ging was alles zo goed als opgedroogd. Zo snel gaat dat. Voor de ingang van de kerk die tevens als residentie van de bisschop dient stonden aan elke kant een oud kanon. Echt vredelievend is dit niet dacht ik maar zal ongetwijfeld zijn bedoeling destijds hebben gehad. Hier boven had je een pracht uitzicht over de stad met zijn haven. De helling aflopend en te gelijke tijd genietend van het mooie uitzicht werd ik ineens van achter aangesproken. Laat het nu de zelfde man zijn die op het station werkzaam zou zijn. Ik vroeg hem dan ook meteen of hij niet moest werken op het station. Nee zijn werk zat er nu op vertelde hij en vroeg vervolgens aan mij of ik bier dronk. Nee zei ik en wederom vroeg hij of ik dat niet lekker vond. Dat vind ik best wel lekker en terwijl ik dit zei zag ik al een glimlach op zijn gezicht verschijnen totdat ik naar mijn dikke buik wees en vertelde dat ik om die reden ik geen bier drink. Hier gingen we verder ons eigen weg. Mijn verdere bedoeling was om die dag nog het fort te gaan bezoeken. Maar alvorens dit te doen en ik nu in de buurt was, wilde ik nog even het bekendste warenhuis van Galle bezoeken. Al wandelend daar naar toe werd ik aangesproken door een jonge man die aan mij vroeg in wel hotel ik verbleef. Niet verder hierbij nagedacht noemde ik mijn hotel. Na 10 minuten kwam er een andere man naar mij toe en vertelde dat hij als kok werkzaam was in het Koggala beach hotel en hij mij als gast herkende. Hij had vandaag zijn vrije dag vertelde hij. Het was een waterval aan woorden en we namen afscheid althans dat dacht ik bij het warenhuis. Ik heb best wel lang gewinkeld maar toen ik weer buiten kwam stond deze man nog steeds op mij te wachten. Hij wist nog wel een goedkope juwelier, kruiden- en thee winkel. Dit had totaal mijn interesse niet en op een gegeven moment sloot zich ook weer bij ons aan de jongeman die mij eerder gevraagd had waar ik verbleef. Dit keer vertelde hij dat hij thuis een kleine baby had en of ik hem geld wilde geven voor het kopen van melk. Ik vertelde dat ik dan wel gelijk melk voor half Galle kon kopen. Hierna heb ik hem niet meer teruggezien die dag. De andere man vertelde ik dat Boeddha wil dat elk van ons zijn weg gaat. Ineens komt hij met de smeekbede om 200 rupies voor zijn vrouw die in het ziekenhuis ligt en medicijnen nodig heeft. Vanavond zou hij het geleende geld direct terugbetalen in het hotel. Ik zei dat ik geen geld uitleen waarop hij mij vroeg of ik hem voor enkel 200 roepies niet geloofde. Voor 200 roepies zei hij nogmaals met een smekende blik. Nee zei ik en liep door hem achterlatend. Ik heb hem daarna niet meer teruggezien en uiteraard ook niet vanavond in mijn hotel. Hij werkt hier dus gewoon niet en het verhaal van de twee heren is gewoon in samenspel opgezet om toeristen geld afhandig te maken. Jammer dat je toch altijd weer voor dit soort mensen bedacht moet zijn en hierdoor de mensen die het echt treft te kort zult doen. Gaandeweg de jaren heb ik hier toch wel mee leren om te gaan. Maar de basis moet altijd vertrouwen zijn maar vandaag lag het er zo dik op dat ik mijzelf geen pijn deed bij deze gemaakte keuze. De wandeling om het gehele fort van enkele kilometers was geweldig om te doen behalve het uiteindelijke gevoel in mijn voeten met de sandalen. Bij de volgende wandeling dus ander schoeisel aan. Om half zeven was ik weer terug in mijn hotel. Hier vond ik een briefje van het management dat ik om 19.00 uur werd uitgenodigd voor een hapje en een drankje. Dus snel douchen. Nee dus. De Sri Lankanen houden zich ook nooit aan de afgesproken tijd. Dus ik heb rustig de tijd genomen. Het borrelen was best wel gezellig en er waren zelfs Franse frietjes. Vervolgens sloot ik mij aan bij een vrouw en twee mannen die in Cornwell Engeland wonen. Het was wel echt Engels maar ook zij verstonden wel mijn Amerikaanse accent gelukkig. Aan de manager heb ik nog wel even gevraagd waarom ik de eer had om uitgenodigd te worden. De mensen die al vaker in het hotel zijn geweest hadden allen een uitnodiging gekregen. Dit was het weer voor vandaag. Groetjes Stef

Vandaag heb ik opnieuw de omgeving van Habaraduwa verkent en wel helemaal te voet. 'S-morgens heb ik het nog even aangedurfd om te zonnen merendeels in de schaduw voor mijn veranda. Ook ben ik nog even de zee in geweest. Dit is dan wel een door een rotsplateau beschermt stuk zodat je nooit door de zee meegetrokken kunt worden. Je kunt hier ook mooie tropische vissen zien. Ook heb ik vandaag maar liefs drie keer mijn hoofd gestoten en ben ook nog mijn beste cap kwijt geraakt. Het wandelen heb ik dit keer met de sportschoenen gedaan. Maar dat liep zonder sokken ook niet prettig. Het schuurde nogal. Het was behoorlijk zonnig vandaag en misschien daardoor vond ik het heel wat minder benauwd dan gisteren. Of is het misschien dat ik er beter aan gewend raak. Het is wel belangrijk om goed te drinken want tijdens het lopen verlies je heel wat vocht. Alleen de stalletjes onderweg zijn qua hoogte niet gemaakt op de wat langere lengte van een Europeaan zoals ik het overkwam mij dan ook twee keer bij het kopen van een fles water en een keer bij het kopen van een koningskokosnoot. Het vocht hiervan is heel goed voor de maag. Bij het wandelen kwam ik ook over een grote brug. Net toen ik midden op de brug was keek ik even over de railing heen naar alle moois. Daardoor had ik niet in de gaten dat er een bus met hoge snelheid aankwam. Deze bus verplaatste ineens zoveel lucht, je raad het al, dat daardoor mijn mooie cap in de ganga(rivier) viel. Ik heb hem nog een poosje gevolgd voordat hij uiteindelijk met de golven ten onder ging. Uit de rugzak heb ik toch maar even mijn paraplu gepakt omdat de zon behoorlijk zijn best deed. Ook kwam ik nog langs een paalvisser juist op het moment dat er een mooi koraalvisje had aangebeten. Er waren nog een aantal toeristen die hiervan tegen betaling foto's mochten maken. Deze toeristen verbleven in het prachtige Fortress hotel. Voor dit verblijf betaal je per nacht 400 dollar. Ook heb ik nog een boedha tempel bezocht. Nu eenmaal in het hotel zie ik dat de zon van vanmorgen mij toch wel aardig rood gekleurd heeft. Voor morgen kan ik als het doorgaat een fiets huren dan krijgen mijn voeten eerst weer even wat meer rust. Al met al was het weer een mooie dag.

De bedoeling was dat ik vandaag ging fietsen. Hiervoor had ik gisterenavond een afspraak gemaakt met een beachboy dat hij er om 10.00 uur zou zijn met een fiets. Maar ja zoals dat wel vaker voorkomt in Sri Lanka komen ze wat tijdsafspraken betref deze (bijna ) nooit na. Dus naar de voorkant van het hotel gegaan een tuk-tukchauffeur gevraagd of hij een fiets voor mij kon regelen. Binnen 10 minuten was de fiets geregeld. Omdat ik gisteren toch nog ongemerkt mijn onderbenen en voeten flink verbrandt had, heb ik mijn afritsbare korte broek aangedaan ter voorkoming van nog meer ergernis. De beste man gaf mij nog de tip mee om niet de rechterhandrem te gebruiken want dan zou het wel eens kunnen gebeuren dat ik over de kop zou gaan. Hij was dan toch wel bezorgt om mij. Toen ik hem echter vroeg of de bel het wel deed zei hij "are you joking". Met pet en rugzak ging ik vervolgens op weg. Bij de eerst de beste bocht kwam ik er achter dat ik het stuur niet verder kon draaien omdat mijn knie dan in de weg zat. De fiets was dan ook voor een Europeaan veel te laag. Schitterend. Het enige wat er voor mij opzat was om tijdens het fietsen goed de knieën naar buiten te draaien. Dat was de oplossing. Ook niet bij mij over na gedacht was dat ik in combinatie met mijn lange broek en de open kettingkast flink wat olie aan mijn rechterbroekspijp kreeg. Het werd mij tijdens het fietsen regelmatig behoorlijk warm. Dit kwam deels door de toch wel felle zon de soms wel aardige klimmetjes en natuurlijk de oude fiets die niet vooruit te branden was. Soms was er een helling omlaag waarbij ik ben afgestapt omdat ik het niet helemaal vertrouwde bij het afremmen. De watervoorraad van een liter slonk vrij snel maar ook dat is geen probleem daar deze onderweg bij de stalletjes zo is aan te vullen. Het leek wel hoe verder van de grote weg vandaan of het water dan ook steeds goedkoper werd. Tussendoor heb ik nog biscuits gekocht met karamel smaak. Door de inspanning krijg je wel trek daarin. Het enige waar ik niet aan had gedacht is om iets voor de kinderen mee te brengen als ik nog eens langs een schooltje zou komen. En inderdaad kwam ik een groep kinderen tegen met hun leuke schoolkleertjes aan die vroegen om bonbon. Dat voelde voor mij niet zo lekker om dan niets bij je te hebben. De omgeving en vooral de bloeiende bloemen waren heel mooi en al gauw kwam ik er achter dat ik niet alles op de foto kon zetten als ik ook nog wilde fietsen vandaag. Ik heb ook nog een heel oude tempel bezocht met daarnaast wederom een schooltje. Het laatste stuk fietsen was langs de kustweg met de wind van voren en dan met die oude fiets. Op een gegeven moment ben ik bij een schaduwplekje langs de zee gaan uitrusten. De zee was hier erg ruw. Tijdens het tikken nu om 18.35 uur vanaf mijn veranda, komt er ineens een heel mooie kikker langs springen. Als het 10 minuten later was geweest dan had ik hem in het potte donker niet meer gezien. Ik zie sowieso toch maar heel weinig beestjes. Dat was tijdens de gezamenlijke reis met Tiny en Nandani altijd heel anders dan werd ik er door hun altijd wel op attent gemaakt. Al met al het was een heel goede keus om te gaan fietsen en gelukkig ben ik niet bang voor loslopende koeien want die liepen er ook tezamen met veel honden. Ik heb geen enkele agressieve hond gezien maar ik denk dat die beestjes het vast ook wel warm hadden. Oh ja op een gegeven moment ben ik gestopt op de asfaltweg om nog even wat te drinken en biscuits te eten. Ik had mijn sportschoenen zonder sokken aan en op een gegeven moment dacht ik wat worden mijn voeten nu toch warm. Ik heb even aan het asfalt van de weg gevoelt en toen wist ik het. Moet je nagaan dat hier nog vrij veel mensen zijn die geen slippers hebben en op blote voeten lopen.

Tijdens het ontbijt keek ik even naar buiten richting zee en zag daar de Engelse man met zijn vrouw die ik eerder deze week had ontmoet tijdens de uitnodiging van het management. Ze waren druk bezig om de houten ligstoelen onder een schaduwrijk plekje onder een palmboom te plaatsen. De mevrouw die een echte hondenliefhebster is vertelde tijdens de uitnodiging hoe erg zij het wel niet vond van al die arme loslopende honden. Bij het hotel lopen ook altijd een aantal loslopende honden. Wat hiervan de bedoeling is weet ik zo niet meer. Bij deze mevrouw kwamen dan ook direct 2 honden bij haar ligstoel liggen. Rond het park lopen ook altijd een aantal bewakers rond om de beachboys te weren. Een van de bewakers pakte een steentje en gooide die naar een van de honden. Dit zag die Engelse mevrouw en wat zij toen schreeuwde dat kon ik letterlijk en figuurlijk goed verstaan dit keer. Het zou vandaag een lange dag worden. Vandaag wilde ik via Matara naar Tangalle reizen en wel met de bus. Het is een vrij lange rit vandaar dat ik ook 1,5 liter water heb meegenomen. De bushalte bij het hotel ligt op loopafstand zo'n 150 meter. Zodra je het hotel uitloopt komen de tuk-tukdrivers er al aan. Met steeds de zelfde vragen als how are you, where do you come from. En dan de hamvraag where do you like to go. Ik noemde de plaatsnaam Matara. Dit ligt ongeveer op een afstand van 40 km. Special local price sir 35 dollar. Hem direct maar verteld dat ik met de bus ging en wel voor 35 rupies omgerekend is dit € 0,22. Eenmaal in de bus bleek dat de ritprijs duurder was geworden ten opzichte van 1,5 jaar terug en wel 40 rupies. Het vervolg-traject is een stuk verder en kostte 40 rupies. Oftewel alles bij elkaar € 0,60. De route langs de kust is echt schitterend in het zuiden. Omdat ik nu naar het zuid oosten rij kun je ook goed merken dat het weer en met name de temperatuur veranderen. Vanaf Tangalle begint het droogte gebied. Dacht nu echt dat ik een beetje aan de warmte was gewent geraakt kan het hier nog warmer. Ik heb mijn lange broek wel aangedaan vandaag want ik wil geen enkel risico lopen met verbranding. Mijn onderbenen en voeten zijn nog steeds verbrand en flink rood. Factor 30 was voor mijn onderste benen kennelijk toch niet voldoende. De rest van mijn lichaam is geen probleem. Onderweg kom je ook nog langs Weligama. Een vissersdorp met heel veel kleurrijke bootjes. Wat is het mooi hier. Misschien kom ik hier volgende week nog wel terug. Omdat ik niet de rechtstreekse bus naar Tangalle had moest ik in Matara even overstappen op een andere bus. Een halte voor het busstation ben ik al eerder uitgestapt dit om mijn beentjes even te kunnen strekken. Vanaf hier kwam ik langs het ziekenhuis en het Hollands Star Ford. Het is een vrij groot busstation maar mijn bus was zo gevonden. Toen ik de bus naar Dickwella zag staan begon ik aan mijn reisdoel nog heel even te twijfelen omdat ik wist dat dit ook een heel mooie omgeving is. Aangekomen in Tangalle ben ik eerst naar het witte strand gelopen. Wit van alle koraal. Ik zag hier alleen maar Sri Lankanen in het water. De vrouwen waren compleet gekleed in het water. Dat maakte het wel een kleurrijk schouwspel. Hier was ook een stalletje waar je ijs kunt kopen zowel verpakt als onverpakt. Ja zo'n rood verpakt lolly-ijsje daar had ik nu best wel zin in gehad. Gelukkig zegevierde toch mijn verstand boven de lust naar zo'n lekker koud ijsje en kocht ik allen een flesje fris die ook lekker koud was. Aan de weg naar het stond ook een tuktuk-driver. Toen ik hem vroeg of hij nog een ritje wilde maken naar de Blow Hole wat maar een paar kilometer verder is vroeg hij voor dit ritje 700 rupies enkele rit. Dat vond ik wel erg veel en begon af te dingen baar 500 rupies. Neen daar begon hij niet aan. Plotseling werd ik geroepen in de verte oor een man die vroeg waar ik naar toe wilde. Hij begon zich direct te identificeren als een politieman. Hij had de dienst er op zitten en had ook een tuk-tuk en wilde mij wel brengen heen en terug voor 700 rupies. Hij moest wel even thuis zijn tuk-tuk ophalen en dat zou tien minuten duren. Inmiddels kwam ook zijn collega en vriend aan die zich ook direct begon te identificeren. Hij was tevens zwem- en duik-instructeur en hij was er nu om zijn leerlingen hier aan het strand les te komen geven. Het waren zo'n 25 leerlingen en het ging er vrij militaristisch aan toe maar wel mooi om een stukje daarvan op de film te zetten. Inmiddels was mijn tuk-tuk aangekomen en ging mijn reis verder richting Blow Hole. Dit was altijd nog een van de twee dingen die ik in Sri Lanka wilde zien. Het andere is het beklimmen van de Adams Peak. Over klimmen gesproken de wandeling naar de Blow Hole was ook nog een hele klim over een stenen trap-pad omhoog maar uiteindelijk wel de moeite waard. De Kudawella Blow Hole of Hoo Manaya is een prachtige, zeldzame geologische formatie van de natuur. Het is gelegen bij het zuidelijkste kustdorp in Sri Lanka. De naam van het dorp Kudawella betekent klein strand, het is helaas erg zwaar getroffen tijdens de Tsunami in 2004. Het blaasgat zelf is een natuurlijke scheur in de rotsen, en als de wind in de juiste richting waait schiet het water omhoog via de klif de lucht in. Het water bereikt tijdens de moesson seizoenen boven de kliffen een hoogte van meer dan 30 M. Het eerste deel van de naam Hoo-Maniya komt van het wooshing geluid van het watervolume van zeewater al fluitend door een natuurlijke klein gat van onder een enorme rots in de zee. Gelegen op een rots ongeveer 40 meter boven de zeespiegel is de Kudawella blow hole hoogstwaarschijnlijk werelds hoogste spugende watergat. Na afloop heeft de politieagent mij netjes bij een bushalte gebracht en heeft hij gewacht tot dat de bus kwam. De eerste bus die langs kwam zat vrij vol en zou in Matara stoppen. De politieagent gaf het advies om niet met deze bus mee te gaan en nog even te wachten op een rechtstreekse bus richting Galle. Al met al kan ik zeggen verloopt elke dag nog mooier als de vorige.

Op de eerste plaats nog bedankt voor alle leuke en vooral hartelijke reacties die ik heb mogen ontvangen via de site. De dag vandaag begon al met volop zon. Met het ontbijt heb ik vanuit het restaurant een mooie blik op het zwembad en de zee. Een geweldig plaatje van hieruit. Zie het bijgevoegde filmpje. Op het programma van vandaag staat de peace pagode die ligt tussen Galle en Unawatuna. Het ligt op een beste heuvel. Het gebied wordt omsloten door een jungle. Het stukje strand van 50 meter dat tussen de rotsen ligt wordt vandaar dan ook jungle beach genoemd. Het is een mooi stukje strand dat echter nauwelijks bezocht wordt omdat het zo slecht en moeilijk te bereiken is. Voor deze trip heb ik bij uitzondering een tuk-tuk genomen omdat het laatste stuk niet vanaf de openbare weg is te bereiken. Achteraf was dit een goede keus want zonder goed schoeisel is het niet te doen en gevaarlijk. Zelfs de tuktuk had moeite om het bijna in mijn ogen onbereikbare smalle pad te trotseren. Uiteindelijk ben ik boven aan gekomen bij de door de Japanners geschonken pagode. Via een stenen trap kon je het hoger gelegen gedeelte van de ik mag wel zeggen mooie pagode bereiken. De pagode vond ik mooi, maar dan eerst het uitzicht vanaf hier, dat was echt adembenemend. Je had vanaf hier een blik op het aan de overkant gelegen Galle. Met het inzoomen van de videocamera haalde je zo de vuurtoren heel dichtbij. Volgens mij had ik hier de hele dag wel kunnen blijven zitten. Gelukkig ging dat niet want die mogelijkheid was er niet en omdat de slippers voor het betreden van het tempelcomplex uit gedaan dienen te worden zou het wel heel heet worden onder de voeten. Ik probeerde al zoveel mogelijk in de schaduw te blijven lopen maar de stukjes met het mooiste uitzicht lagen nou net weer in de zon. Even doorbijten dus en gewoon doen. Van hieruit ging de trip voor vandaag naar het wat noordelijker gelegen regenwoud. Het leek mij ook handig om dit onder begeleiding te doen omdat ik al allerlei verhalen gelezen had over bloedzuigers die daar in grote getallen aanwezig zijn. Hier was het ook dat ik mijn eerste slang tijdens deze vakantie gezien heb. Er zullen de laatste dagen wel meer slangen zijn geweest maar ik zie ze nooit. Was ik tezamen met Tiny en Nandani geweest dan had ik waarschijnlijk meer dieren gezien omdat hun hier meer op letten. Ik heb hier allerlei bomen, planten en dieren gezien en kreeg er een duidelijke uitleg bij van de gids

Allemaal nog bedankt voor de vele reacties. Vandaag wilde ik eens rustig aandoen. Misschien is dat ook wel dat zondag gevoel bij mij. Dus na het ontbijt onder een beschut plekje voor de zon naast het zwembad met blik op de zee. De zee verandert continu van kleur dan weer heel licht en dan weer donkerblauw. In de verte een hele grote oceaanstomer en vlakbij een aantal vissersboten die voorbijschieten door het water. Terwijl ik zo lig weg te dromen, heerlijk hè, staat er ineens een Sri lankaanse man naast mij. In eerste instantie dacht ik dat het de vertegenwoordiger van de reisorganisatie in Sri Lanka was. Niet bleek minder waar te zijn. De beste goedlachse man gaf mij zijn visitekaartje waarop stond dat hij zowel in Nederland en Duitsland bekend stond in het handlezen. Oh dus ook in Nederland vroeg ik hem uiteraard in het Nederlands. Dit verstond hij toch niet. Dan maar eens in het Duits proberen. Ook dit werkte niet. Toen maar verder in het Engels. Dit verstond hij wel. Ik vroeg hem wat de prijs voor het handlezen is. Zonder grijns op zijn gezicht durfde hij 15.000 rupies uit te spreken. Nu deed ik net of dat ik hem niet zo goed verstond. En vertelde hem goedlachs dat mijn Duits en Nederlands beter was. Opeens pakte hij mijn hand zonder dat ik met hem iets had afgesproken over een prijs en begon hij te vertellen waar mijn levenslijn begon en nog belangrijker waar die zal eindigen. Mijn leeftijd zou 96 jaar zijn. Trots vertelde ik hem dat mijn moeder 101 was geworden en dat 96 daar aardig in de buurt komt. Tenslotte vertelde hij dat ik last onder in de rug heb en dat het dit en dat was en daarvoor naar de dokter moest. Inderdaad hier schoot ik met mijn Engels te kort. Is misschien ook maar beter zo. Verder vertelde hij te zien dat ik mijn hersenen op een praktische manier gebruikte. Als ik nu meer wilde weten dan zou dat 15.000 rupies kosten. Mooi niet zij ik en vertelde hem dat zijn eigen leermeester Lord Boeddha altijd leert " het komt zo als het komt" en dat ik mij daar heel goed in kan vinden. Vervolgens ben ik teruggegaan naar mijn bungalow om daar mijn zwembroek te halen en moest ik kiezen tussen twee uitersten. Of ik ging met de ligbank in de felle zon liggen of een ik zou heerlijk onder een paar palmbomen kunnen gaan liggen maar dan met het risico dat ik een kokosnoot op mij zou krijgen. Dit is geen grapje want in Sri Lanka overlijden jaarlijks een aantal mensen door de op hen vallende kokosnoten. Ik keek nog eens omhoog en zag dat het allemaal vrij groene kokosnoten waren die niet gauw naar beneden zullen vallen. Het lesboekje Sinhala erbij en tussendoor een mooie blik over het strand en een fris zeewindje. Wat wil ik nu nog meer. 'S-middags ben ik naar het tempelfestival in het 3 km verderop gelegen dorp Habaraduwa gelopen. Het was heel indrukwekkend om hier bij te mogen zijn. Iedereen die aankwam werd ontvangen op een bekertje met fris en twee biscuits. De mensen die aankwamen met de tuk-tuk kregen dit al in dit vervoermiddel. Toen ik de eerste slok had gedronken schoot mij pas te binnen dat dat misschien niet zo verstandig was. De rest heb ik dan ook maar niet meer opgedronken. Het is dit keer goed gegaan maar dat risico loopt je als je alleen bent en er niemand is die je kan terecht wijzen om dit niet te doen. Op de terugweg werd ik door een man op een fiets nog gevraagd of ik hem niet terug kende van het hotel. Hij werkte hier in het restaurant. Nee, ik kende hem niet. Aangezien het Koggala Beach en the Fortress de enige hotels in de omgeving kon de man makkelijk zijn gok wagen. Ik werd nog uitgenodigd bij hem aan huis voor het drinken van een kopje thee. Dit wees ik vriendelijk af omdat ik nog een heel eind door de warme terug naar mijn hotel had te gaan voor het avondeten. Nu kwam het echte verhaal. Hij had dringend 500 rupies nodig en zou deze morgen in het hotel terug betalen. Ik vertelde hem dat ik geen geld uitleende en werd verder door hem ook niet meer lastig gevallen. Inmiddels was het toch al weer donker geworden en liep ik tegen het verkeer in terug naar mijn hotel. Een paar loslopende koeien keken mij hierbij nieuwsgierig na. In mijn bungalow had de kamerjongen van een handdoek een leuke hond gemaakt en die op het bed gelegd. Het avondeten was weer overheerlijk en ook het toetje. Ik denk als ik straks thuis kom de eerste paar dagen niets meer eet. Mijn buikomvang zal ik flink naar normale proportie moeten terugbrengen anders zal ik nooit de leeftijd van 96 kunnen halen zoals vanmorgen de handlezer mij vertelde.

De morgen begon met een echte moesson en het heeft ook de hele morgen geduurd voordat het weer droog werd. Geen probleem, ik werd door de hotelmanager die mij nu al aardig kent, uitgenodigd voor een huwelijksceremonie hier in het hotel. Ik heb er prachtig kunnen filmen en vond dit ook weer heel bijzonder om mee te mogen maken. Met mee mogen maken bedoel ik dat ik als gast overal tussendoor mocht filmen. Ik kreeg ook de indruk dat het door het bruidspaar erg werd gewaardeerd dat ik er als gast bij was. Tijdens de ceremonie worden de wijsvingers van bruid en bruidegom met een koortje met elkaar verbonden. Dit vond ik een pracht symbool van het verbinden aan elkaar. Vanmiddag pas ben ik weer op pad gegaan voor de zekerheid wel vergezeld van een paraplu. En wel naar het Galle Fort gedeelte. Heerlijk met de bus met een goede airco. Neen hoor, natuurlijke ventilatie via de tegenover elkaar staande raampjes. Dat ik daardoor nog steeds niet verkouden ben geworden weet ik ook niet maar het is in ieder geval heerlijk. De paraplu heb ik echter niet nodig gehad want tijdens de enkele regenbui die viel, ben ik snel het Dutch museum ingegaan. Voor alles is een oplossing. Hier waren heel veel spullen uit de tijd van de VOC. De voormalige oost Indische compagnie. Vooral het Delfts oude aardewerk was nog mooi intact om te zien. Ik heb het idee dat hier voor een kapitaal vermogen bij elkaar ligt. Voor Roger heb ik nog een paar foto's van (edel)stenen gemaakt en het slijpen ervan. Misschien wordt die daardoor ook nog eens warm gemaakt om in de toekomst naar dit mooie land te gaan. Vlak bij, in Hikkaduwa is nog een maansteen-mijn en in het verder gelegen Ratnaphura zijn mijnen waar allerlei soorten stenen worden gedolven. In Galle heb ik nog een Nederlandse groep ontmoet van kras reizen. Een mevrouw uit deze groep zat buiten op een bankje en zij vertelde dat ze ziek was geworden en waarschijnlijk ook nachts koorts had gehad. De rondreis met Kras reizen was haar goed bevallen en ze waren al weer onderweg naar het einddoel van de reis te weten Kalutera. Ik heb ook nog even heel snel naar binnen gekeken bij het Maritime Archaeology Museum. Dit gebouw is in 1672 gebouwd. De toegangsprijs was ik meen 650 rupies. Gezien het tijdstip en het museum erg omvangrijk is, leek mij dat niet meer zo'n goed idee, maar zeker wel de moeite waard om terug te gaan is het wel. De buitenkant van het gebouw had ik in november 2011 ook al gezien tezamen met Ilona en Luc die in het zelfde hotel verbleven. Wij waren destijds gezamenlijk met de tuktuk naar Galle gegaan. De buitenkant was toen net compleet gerestaureerd in een mooi donker gele kleur dat weet ik nog goed. Als je het nu ziet valt het heel erg op wat weersinvloeden met name de natte moessontijd kan bewerkstelligen. Onvoorstelbaar, in 1,5 jaar tijd is de mooie donkergele kleur zo goed als verdwenen vooral op die plaatsen, waar de muur nieuw was aangesmeerd met cement. Vervolgens heeft de bus mij weer veilig teruggebracht naar mijn hotel. Tegelijkertijd met mij stapten ook, zo aan de taal te horen, drie russen uit. Twee vrouwen en een jonge man. Een van de vrouwen had haar beide benen helemaal vol zitten met muggenbulten. Ik had wel met haar te doen. Al met al is het weer een mooie dag geweest. Oh ja, Nandani zou ik nog even de groeten terug doen van de barman. Hoe vroeg wanneer je weer terugkwam naar SL. Joehoe.

Ayurveda massage Vandaag een traditionele ontspanningsmassage van 60 minuten ondergaan waarbij je letterlijk van top tot teen gemasseerd wordt. Met ondergaan bedoel ik dat je alles moet vergeten alles wat “normaal” is bij een klassieke massage, zoals eerst de strijkingen en dan pas de knedingen. Ik heb deze authentieke Sri lankaanse ontspanningsmassage als zeer prettig ervaren. De rest van de dag heerlijk rond het zwembad vertoeft om maar even in de ontspannen fase te blijven. Nou die fase duurde niet lang. Een Rus die kennelijk kleurenblind is en de rode vlag als een uitnodiging zag ging toch weer te ver de zee en af en toe zag je zijn kopje nog tussen de golven. Hij kon door vier lifeguards uit het de zee Gehaald worden. Verder nog leuke gesprekken gehad met mensen uit Wenen en Duitsland. Vanavond heb ik bij het avondeten maar een keer mijn bordje gevuld. Een lopend buffet is ook niets voor mij. Van alle onbekende dingen even iets proberen. Al met al is dat allemaal goed te zien aan mijn buikomvang. Aan de ene kant probeer ik gezond, preventief bezig te zijn met de Ayurveda massage en van de andere kant eet ik weer te veel. Het is ook allemaal zo lekker hier en eten wat je denk ik in een restaurant in Nederland niet zo snel kunt krijgen. Dus ik doe het toch maar lekker. Volgende week val ik wel weer af. Groetjes aan iedereen vanuit een lekker warm Sri Lanka.

Ontmoeting Alicia in Hikkaduwa. Tijdens het ontbijt heb ik Shirley de gids die wij in 1999 hadden even gebeld en gefeliciteerd met zijn 61e verjaardag. Shirley woont in Negombo en dat is voor mij in een dag niet te bereizen. Vanmorgen wederom een stralend mooie dag om te beginnen dus na het eten direct de rugzak pakken en naar de bushalte. De eerste twee bussen lieten mij staan en waren ook compleet vol op dit uur van de dag. De derde bus stopte maar dit werd voor mij wel een staanplaats. Naar Galle is het echter maar tien kilometer ongeveer maar zo'n bus rijdt echt supersnel. Alleen als hij dan remt heel onverwacht, bijvoorbeeld bij het inhalen met drie voertuigen naast elkaar, dan is het goed vasthouden met twee handen. De rugzak moet daarbij ook nog eens vastgehouden worden. Omdoen is geen alternatief omdat je er dan totaal geen zicht op hebt en zou iemand anders weer belemmeren die voor of achter je staat. Soms moet dan ook nog iemand uitstappen bij een halte en dan wordt het echt lichamelijk contact. Bij het kopen van mijn kaartje blijkt dat deze bus als eindbestemming Colombo heeft zodat aangekomen in Galle er op dat moment weer stoelen vrij zijn om te zitten. Heerlijk zo waardeer je een zitplaats ook weer eens. Mijn bedoeling was om vandaag eerst naar Mittiyagoda, de maansteenmijn te gaan. Om daar te komen stap ik in het dorpje Kahawa uit. Dit dorp ligt noordelijk van Hikkaduwa mijn eindbestemming voor vandaag. Om vervolgens in Mittiyagoda te komen heb ik hier een tuk-tuk genomen. Er stonden er al 6 op een rij om uit te kiezen. De laatste is het uiteindelijk geworden en die bracht mij voor 100 rupies. Het zelfde bedrag wat de hele busreis ook gekost heeft. Aangekomen werd ik al opgewacht door een net geklede man die mij wel wegwijs wilde maken. Op mijn vraag wat de kosten dan waren vertelde hij dat er geen entree was en dat de mijn deels van de overheid was. Aan het eind van de rondleiding bleek waarom het niets te koste. De man had ook nog een winkel had met allerlei dure sieraden. De man en ik liepen via een smal paadje richting mijnschacht. Hier waren bovengronds 4 mensen aan het werk en op een diepte van ongeveer 12 meter ook 2 mensen. De mensen boven zorgden met behulp van een emmer en touw dat het zand en de klei omhoog kwam. Vanuit de schacht werd continu het water omhoog gepompt. Zou de pomp het begeven dan zou heel snel de mijn vollopen met water met alle gevolgen voor de mensen die dan nog in de schachtgang aanwezig zijn. De man vertelde dat dit werken heel zwaar is en dat ze slecht betaald krijgen voor dit werk. Hij probeerde mij niet te pushen maar eventueel een gift zou men zeer waarderen. Verder ging het naar een schuur vol met opslag van blad van de kaneelstruik. Dit blad werd vermengd met water verhit in een gloeiend hete oven. Beide deuren van de oven stonden open en hieruit kwam een intense hitte. Het uiteindelijke product werd weer opgevangen en men liet zien dat het water drijft op de olie. Uiteindelijk liepen we richting winkeltje maar voordat we daar naar binnen gingen werd eerst de werkplaats nog bezocht. De man vertelde dat alle werkzaamheden in een hand waren waardoor een goed gecertificeerd en goedkoop product geleverd kon worden. Het goedkoopste was 850 US dollar en het duurste heb ik maar niet meer naar gekeken omdat sieraden mij zelf totaal niet boeien. Terug ging het weer met de tuk-tuk. De chauffeur was al die tijd blijven wachten op mij en vroeg of ik misschien nog interesse had om een tour te maken. Nee, maar hij mocht mij wel terugbrengen naar de bushalte. De bus kwam vrij snel. De conducteur vroeg ik een kaartje naar de halte van de boeddhisten tempel. Dit koste 10 rupies. Na enige tijd stopte de bus en zei de conducteur tegen mij dat ik er was. Eenmaal uitgestapt zag ik dat het niet de plek was die ik bedoelde. Op deze plek was een soort van museum met allemaal foto's van de tsunami van 2004. Aangezien ik in het verleden hierover al veel gelezen heb en vele filmpjes heb gezien had dit mijn interesse totaal niet nu. Wat wel mijn interesse kreeg was de mooie aanblik van de kustweg aan de overkant van de weg. Het ware Bounty strand was hier weer aanwezig. Heb hier mijn rugzakje afgedaan en ben op een rotsblok aan zee een paar biscuitjes gaan opeten. Heerlijk totdat mij te binnen schoot dat volgende week woensdag alweer mijn eerste werkdag is. Dus laat ik nu nog maar met volle teugen genieten van alles en vooral van het lekkere weer nu. Verder gaat het richting Hikkadawa. Het is hier zo mooi dat ik besloten heb het stuk van zeker 2,5 km te voet te doen. Ik heb hier dan ook totaal geen spijt van gehad. Onderweg kwam ik nog een Sri Lankaan tegen op een kleurrijk versierde fiets. Deze man vertelde dat hij op pelgrimstocht was naar Tissamararan. Ook heb ik nog even met een jongen gesproken die zijn vlieger opliet. Je ziet hier veel vliegers dat valt echt op. Ook kwam ik nog langs een plek waar men maskers maakt van hout. Hier werd ik wederom gastvrij ontvangen en leuke filmopnamen kunnen maken De eigenaar dacht kennelijk dat ik op doorreis was en vertelde dat hij ook kamers verhuurde. Verder ging het nog voorbij een Sea Turtle World. Een groot gedenkteken voor de slachtoffers van de tsunami en een heel hoog Boeddhabeeld lag ook nog op de route. Uiteindelijk, warm gelopen kwam ik aan bij de tempel. Hier deed ik netjes mijn slippers uit maar kon niet verder omdat een heuse koe de toegang tot de tempel blokkeerde. Ja hoe los ik dit nu weer op met deze (heilige) koe. Heel simpel je pakt een biscuitje en voilà. Binnen offerde net een man een wierookstaafje. Om dit staafje bond hij vervolgens nog een wit lint. Terwijl hij zijn handen samenvouwde bad hij een kort gebed. Heel indrukwekkend om te zien hoe met veel overgave deze man bad. Buiten op de buitenplaats gooide de man met veel geweld een kokosnoot op een splijtblok kapot. Inden de kokosnoot netjes in twee gedeelten splijt betekent dat men een goed leven tegemoet kan zien. Echter valt de kokosnoot uiteen in meerdere stukken zo ongedefragmanteerd zal het verder verloop van de man er dan ook uitzien. Zelf heb ik dit niet gedaan omdat ik vind dat het leven komt zoals het komt. Vanaf deze tempelplaats is ook een klein eilandje te zien met eveneens een tempel. Tijdens de tsunami zijn op deze plek alle huizen door het water verwoest. Zelfs een trein met alle passagiers is door de kracht van het water honderden meters meegesleurd. Nu wil het toeval dat nu juist de tempel op dit kleine eiland geheel bespaart is gebleven. Hier heb ik weer de bus gepakt naar Hikkaduwa. In Hikkaduwa heb ik het hotel waar wij in 2010 overnachten nog even bezocht. Ook binnen bij een notariskantoor mocht ik filmen en hier werkt men nu nog steeds met typemachines. Tiny heeft vroeger ook altijd op een notariskantoor geweekt vandaar dat ik dit nog even gefilmd heb. Verder nog even naar de bootjes geweest die een glazen bodem hebben waardoor je de tropische vissen en koralen mooi kunt zien. Toen even iets gedronken in een restaurant. Je kon daar binnen zitten maar had ook een terras met blik op de zee. Op dit terras was ook een Duits gezin. De man vertelde mij in het Engels dat het eten hier allemaal zo goedkoop is. Nu kan ik aan de uitspraak van het Engels in het algemeen vrij goed horen dat het een Duitser betreft en gaf in het Duits antwoord. De man slaakte een diepe zucht van goh wat fijn dat hij weer Duits kon praten omdat hij zelf al vertelde dat zijn Engels niet zo geweldig was. Bij het verlaten van het restaurant was ik al bijna bij de deur toen ik dacht van was dat geen bekend gezicht net. Ik liep twee passen terug en ja hoor het was Alisha die ik daar met chauffeur en begeleider zag zitten. Nandani heeft vorig jaar in Habaraduwa vrijwilligerswerk gedaan en in het begin overnacht bij Alisha. Alisha vertelde verder dat zij naar Nederland zal komen en wel op 25 of 26 juli. Het is hier inmiddels tien voor een en ga nu snel slapen.

Dagje Dondra Na een heerlijk ontbijtje heb ik vandaag de bus gepakt naar Matara om van daaruit door te reizen naar Dondra. De bezienswaardigheden van deze twee plaatsen is na te lezen in mijn reisvoorbereiding 2013 die ik nog niet geplaatst heb op internet omdat dit toen thuis naar mijn doen niet al te snel ging. Kwestie van tijd toen. De uitdraai heb ik wel bij mij waarvan ik elke dag gretig gebruik maak. Tussen de vuurtoren van Dondra en de zuidpool ligt geen enkel land meer. Vanaf de bushalte naar de vuurtoren is het ongeveer 2km lopen of met de tuktuk. Ondanks de hitte, een schaduwplekje links of rechts op de weg was er niet ben ik gaan wandelen. Ik heb nog nooit zo Lang over 2km gedaan. Dit had niet met de hitte te maken maar meer met alle verschillende soorten bloeiende bloemen langs de kant van de weg maar ook in de tuinen die er netjes verzorgt bij lagen. Dus het was steeds weer de filmcamera opnieuw pakken en filmen. Daar ging dus vrij veel tijd in zitten maar daar hebben we straks thuis weer een mooie herinnering aan. De vuurtoren die vrij hoog was kon ik ook nog beklimmen. Dit koste 500 rupies. Ik zei de man dat ik dit veel te veel vond maar de werkelijke reden was dat ik al 2km in de hitte had gewandeld en straks ook weer 2km terug daarbij zag ik echter het meest op om al die trappen te beklimmen. Het water liep mij sowieso al met straaltjes van mijn gezicht hier al zittend in de schaduw van een palmboom. Vanaf hier kon je tussen de palmbomen door in de verte een heel groot containerschip voorbij zien varen. Oh wat is het hier toch mooi. Nou ja hier, eigenlijk overal was het mooi en zijn het vooral de mensen die een grote indruk op je maken. Heel vriendelijk en behulpzaam op een enkeling na in de toeristische centra waar men de Toerist meer als een flappentapper ziet. Dus money money. Buiten de genoemde toeristische centra zijn de vragen van de mensen wel heel oprecht bedoeld. Oh ja, vanmorgen, ik zelf zat al in de bus en wel vrij vooraan, toen er een klein meisje met haar schooltenue en een klein rugzakje de bus inkwam. Het rugzakje bleef haken aan de omheining bij de chauffeur. Ze kon geen kant meer op en keek hulpeloos rond. Ik heb haar even losgemaakt en aan de blikken van de mensen voel je dan de warmte en de hartelijkheid op dat moment. Heerlijk is dat. Je voelt je dan ook echt thuis in zo'n bus. Vandaag wat minder tekst als gisteren maar meer film om t.z.t. wie zin heeft gezamenlijk te bekijken. De korte filmpjes en foto's die op het internet staan heb ik met de IPhone gemaakt. Allemaal bedankt voor de leuke reacties en tot morgen maar weer.

Dag van vertrek Vandaag zaterdag 25 mei zou ik in eerst instantie om 21.00 uur opgehaald worden voor mijn terugreis naar Bandaranayake, het vliegveld van Colombo. Eerder deze week kreeg ik een telefoontje van de vertegenwoordiger van de reisagent in Sri Lanka dat ik niet om 21.00 uur maar om 20.00 zou worden afgehaald. Ik had dus nog de hele dag tot mijn beschikking. In principe zou ik wel mijn bungalow moeten verlaten voor elf uur 's-morgens. Eerder deze week had ik al een leuk gesprek gehad met de hotelmanager de heer Nimal Senadeera. Tijdens dit gesprek heb ik hem gevraagd of ik tot het tijdstip van vertrek nog gebruik van de bungalow kon maken zonder dat daar eventuele kosten voor in rekening zouden worden gebracht. Dit was geen enkel probleem. Toen ik echter in de loop van de dag bij de receptie mijn daar gehuurd kluisje wilde leeg ruimen zei de receptionist dat ik voor elf uur ook mijn bungalow al had moeten verlaten. Toen ik hem vertelde dat hierover afspraken waren gemaakt met de heer Senadeera was het ineens goed en deed men weer erg zijn best om zo vriendelijk mogelijk te zijn. 's-morgens heb ik na het vrij late ontbijt in alle rust mijn koffers gepakt. Van 13.00 tot 14.00 uur had ik nog een afspraak gemaakt voor een heerlijk ontspannen massage met het oog op de lange zit bij het vliegveld en in het vliegtuig. Heerlijk was dat weer. Daarna heb ik in de bungalow nog een uurtje op het bed gelegen om de olie goed in te laten trekken in mijn huid. Wat zal ik dit straks allemaal gaan missen. Daarna ben ik nog voor zo'n twee uurtjes buiten onder de schaduw van een palmboom gaan liggen. Was eigenlijk liever gaan zwemmen maar ja dan zit je weer met een natte zwembroek die dan weer in de koffer mee moet. Om een uur of zes nog even aan de bar samen met vrienden uit Wenen en ja dan is het ook al weer zo tijd voor het avondeten van half acht. Om acht uur zou ik opgehaald worden dus resteerde niet veel tijd om rustig te gaan eten. Het eten zou ik deze ene keer dan ook zelf moeten betalen. Zou ik gebruik maken van het lopende buffet dan zou mij dat 1500 rupies gaan kosten. Daar had ik anders beslist ook wel voor gekozen maar omdat ik nu maar een klein half uurtje de tijd hiervoor had heb ik hier toch maar van afgezien. Ik wilde hier wel in alle rust van kunnen genieten en gezien de mij nog resterende tijd zou dat mij niet lukken. Ik vroeg dus naar de kaart. Uiteindelijk heb ik enkel alleen voor soep van de dag met brood gekozen. De soep mocht ik zelf opscheppen en toen ik begon te eten had ik hiervoor nog een kwartier de tijd inclusief de tijd om af te rekenen. Ik was dus mooi op tijd bij de receptie terug om mijn koffer en handbagage op te laten halen uit de bungalow. De chauffeur die mij zou komen ophalen was er nog steeds niet en gekscherend zei ik tegen de receptionist dat hij er om negen uur best wel zou zijn. Uit mijn ervaringen in het verleden kan ik rustig stellen dat men gemaakte tijdsafspraken nooit nakomt. Inderdaad kwam de chauffeur iets na negen binnen en kwam met een geprint formulier naar mij toe om de vragen of ik de persoon was met de naam die op dit formulier stond. Ja dat klopte en wat ik ook op dit formulier zag het tijdstip en wel 21.00 uur dat hij mij zou komen afhalen. Goed hij was er in ieder geval en de reis naar het vliegveld begon. De beste man vertelde dat hij 's-middag al om drie uur vanuit Colombo was vertrokken. Hij had er nu dus al een rit van zes uur opzitten en heeft weer een hele rit nog te gaan weer terug. Nu bleek uit zijn verhaal dat hij niet de snelle Highway Express genomen had maar de kustroute die door allerlei dorpjes slingert en daarnaar vele malen langer duurt. Dit had hij natuurlijk gedaan om zo het toch wel dure tolgeld voor deze weg te besparen en in eigen zak te kunnen steken. Het had ook langer geduurd vanwege het feest van het licht waarover ik al eerder schreef. In de vele dorpjes werd de snelle doorgang ook vaak geblokkeerd door de lichtprocessies. Nu zou hij echter de Highway Express nemen waardoor het langste stuk van de route sneller kon worden afgelegd. Op deze snelweg bleek dat de meeste bestuurders niet dimmen bij tegemoetkomend verkeer en mijn chauffeur hield dan ook regelmatig de handen voor zijn gezicht om dat felle licht te weren. Het zelf knipperen met groot licht door mijn chauffeur zo bleek, heeft geen enkel effect op dit gebeuren. Ook speelde wel de vermoeidheid ook een rol hierin. Na de snelweg vroeg hij of het goed was dat wij ergens een kopje thee gingen drinken. Hierna werd de route vervolgt voor een afstand van 40 kilometer ook via dorpjes waar het krioelde van de mensen maar vooral tuk-tuk's en auto's en busjes die afgeladen waren met mensen. Soms ging het echt stapvoets verder en het klokje tikte rustig verder mij daarbij een gevoel gevend van kom ik nog wel op tijd aan op het vliegveld of wordt mijn vakantie met een dag verlengt. Dat het overal zo druk is heeft te maken dat men van lichtprocessie naar lichtprocessie rijdt het hele land door. Bij de ingang van een dorp krijgt men dan gratis drinken en eten. Echter geen alcohol wat dat hoort niet thuis bij dit boeddhistische feest. Dit gaat natuurlijk ook gepaard met hele files en regelmatig maakte mijn chauffeur de keuze om dan te keren om vervolgens weer een andere route te kiezen door de Bush Bush. Gaande weg de route kon ik goed merken aan het rijgedrag dat de vermoeidheid erg bij hem toesloeg. We hadden nog maar ongeveer 4 kilometer te gaan en het leek echt of de auto niet meer vooruit was te branden zo langzaam reed de beste man. Dit was echt niet om de spanning er in te houden of we nog wel op tijd bij de luchthaven zouden aankomen maar meer een vermoeidheidsprobleem van de chauffeur die immers al vanaf drie uur 's-middags achter het stuur zat. De laatste 2,7 kilometer werden echt stapvoets afgelegd en regelmatig vroeg ik aan de chauffeur of het wel goed ging en of het niet verstandiger zou zijn om even te stoppen. Neen, hoor alles ging goed en uiteindelijk kwamen we bij de luchthaven aan waar ik echt in de laatste minuten zat om nog in te kunnen checken. Het was denk ik het mede het geluk hebben dat ik hier zo goed de weg wist anders had ik het echt kunnen vergeten. Op de luchthaven heb ik nog maar even iets gegeten want op een kop soep en brood alleen na zo'n rit wordt je wel wat flauw. Het vliegtuig vertrok op tijd naar Dubai waar de landing bij daglicht echt schitterend is. Allereerst vlieg je over de woestijn om vervolgens over een groen tapijt van weelde te vliegen. Daarbij bedoel ik dat je vanuit de lucht de kapitale huizen met hun zwembaden kunt zien van de voorstad van Dubai voordat je over deze met luxe overgoten stad vliegt. Echt een stad van pracht en praal met ik noem maar even op een skicentrum met kabelbaan midden in de woestijn. Hier was het even 2,5 uur wachten om vervolgens weer mooi met het allergrootste vliegtuig van de Emirates op tijd te vertrekken naar Schiphol. Bij aankomst op Schiphol was het schrikken. Oei wat koud en na vijf minuten moest ik al een toilet opzoeken omdat ik krampen in mijn buik kreeg ondanks dat ik al een trui en regenjas had aangedaan. Dit herhaalde zich nogmaals na de pascontrole. De koffer was super snel gevonden en vervolgens ging het richting trein. Ik hoefde hier maar een kwartiertje te wachten op mijn trein richting Nijmegen. In Arnhem had ik ruim de tijd om met de lift van het ene naar het andere perron te komen zodat ik in Doetinchem om 16.37 uur aankwam. Het vliegtuig was geland om 13.15 uur. In het vliegtuig heb ik tussen alle maaltijden en drinken lekker bij kunnen slapen. Alleen het tijdritme zit er nog niet goed in. Vanmorgen, maandag, werd ik al om 4 uur in de morgen wakker. Naar Sri Lankaanse tijd is het dan 7.30 uur. Of te wel de tijd dat ik daar meestal opstond. A.s. woensdag is mijn eerste werkdag en tegen die tijd zal hier alles wel weer zijn plekje vinden. Voorlopig is Tiny nog wel even druk met al mijn was.