Tweet

Zaterdag 30 mei bezoek aan het Nederlands welkom dorp.

Geschiedenis van het FHP en het Welkom Dorp
Oprichter Herman Steur, vishandelaar uit Monnickendam, ging in 1979 naar Sri Lanka om een garnalenpellerij op te zetten. Tijdens zijn verblijf kwam een arme weduwe geld vragen voor de begrafenis van haar verdronken man. Zij kon de benodigde 15 euro niet betalen… Deze gebeurtenis was een keerpunt in het
leven van Herman Steur. Hij ging permanent op Sri Lanka wonen en richtte in 1980 het Family Help Programme op. Het FHP organiseerde voorzieningen voor de financiële ondersteuning van ouderen. Later kwam daar de hulp aan gezinnen bij en werd voor dakloze ouderen het Welkom Dorp gebouwd.

Met de Bus ben ik eerst vanuit het hotel naar busstation van Negombo gegaan. Daar heb ik de bus genomen richting Kurunegala bus 34. In het plaatsje Makandura ben ik uitgestapt. Dit was volgens mijn gps 26 kilometer. Hier heb ik een tuk tuk driver gevraagd of hij het Nederlands welkom dorp kende. Jawel hij kende het en voor mij een zucht van verlichting dat ik de goede route genomen had want dit was voor mij vooraf niet helemaal duidelijk. Was het niet de goede route geweest ook geen probleem want het is hier overal even mooi en de volgende dag was het misschien wel gelukt. Heb nog twee weekjes. Vanaf hier ging het naar het welkomstdorp. Eerst een wat bredere weg en het laatste een wat smallere. Aangekomen bij de poort betaalde ik mijn tuk tuk driver en liep vervolgens richting ingang. Wat mij toen opviel was dat er op het hek spandoeken gespannen waren deels in het Singalees en deels in het Engels. Het woordje trust kwam er ook in voor. Wat ik al wel wist is dat er in de nieuwsbrief van maart van het FHP te lezen stond dat een en ander was overgegaan in de vorm van een trust met tevens een Sri Lankaans bestuur. Het woordje “trust” zal hierop dus waarschijnlijk betrekking hebben. Hierover later nog aan het einde van mijn blog. De beveiliging, een jonge dame met een gulle glimlacht, opende de poort en stuurde me door naar een mij al bekend gebouw uit eerdere bezoeken. Ik kwam in een kantoortje te zitten en kreeg een kopje thee aangeboden. Maar oh wat was het koud daarbinnen door de airco. De man die daar zat vond het kennelijk wel prettig om bij deze temperatuur te werken. Een bewoner zou mijn gids worden en deze was er al sneller dan ik mijn al te warme thee op kon drinken. Het lukte mij maar niet om de thee snel op te kunnen drinken want hier was het echt te koud voor mij. Ik was ook daardoor bang dat ik last van mijn maag zou krijgen. Ook dat ging gelukkig allemaal goed maar toch de angst had ik wel. De gids nam voor mij alle tijd en beantwoorde al mijn vele vragen. Kennelijk vond hij het ook leuk dat iemand zoveel interesse toonde. Hè ik was zo lekker vlot aan het wegschrijven komt de manager een gezellig praatje maken. Nu dus weer de draad oppakken. Zo kwamen we in een gebouw met een aantal kamers die van buitenaf met een slot afgesloten konden worden. Hier woonden de demente personen. In totaal nu zeven. Onderweg langs alle huisjes in Zaanse stijl werd ik spontaan door de bewoners begroet op een ayubowan. Zij waren nog vlotter dan ik zelfs. Waarschijnlijk was mijn camera hier debet aan. De bakkerij, het ziekenhuis, de eetzaal alles heb ik weer opnieuw kunnen bewonderen. Voor Herman Steur heb ik dan ook al altijd een grote bewondering gehad. Eenmaal bij de uitgang heb ik hier nog een gift achtergelaten. Bij de uitgang stonden ongeveer 8 mensen en ik vroeg aan mijn gids waarom deze mensen hier stonden. Ze waren aan het staken was zijn verhaal omdat ze bang waren voor hun baan en salaris door de overgang naar de trust. Kennelijk dacht men dat ik daar invloed op zou kunnen hebben. De gids vertelde dat ik hier totaal geen invloed op had en dat ik enkel en alleen het dorp kwam bezoeken. Terug ging het met een andere tuk tuk driver richting bushalte. Alvorens hier naar toe te rijden heb ik eerst wat water bij een stalletje onderweg gekocht. Onderweg in de bus heb ik het verslag van de vorige dag kunnen schrijven.