Het vertrek zaterdag vanuit Doetinchem met de trein is allemaal goed verlopen. Onze dochter Nandani heeft mij naar het treinstation gebracht waar ik met de trein van 08:25 ben vertrokken. In Arnhem had ik mooi gepland ook meteen aansluiting met de Schiphol-trein. In deze trein had ik een goeie plaats waar ik tevens makkelijk mijn koffer kwijt kon. De twee uurtjes wachten op Schiphol waren zo om en ook het inchecken verliep voorspoedig. Hier kreeg ik mijn eerder al door mij gereserveerde plaatsen toegedeeld. Mooie plaatsen aan het raam en een eind van de vleugel vandaan met een goed uitzicht naar buiten dus. Als je jezelf van te voren goed hebt ingesteld in de lange zit en de vele vlieguurtjes en je verheugd je op het lekker eten aan boord dan ben je in Dubai voordat je het weet. De stoel naast me was leeg terwijl verder het hele vliegtuig volgeboekt was. Ik kon dan ook tijdens de vlucht beide stoelleuningen benutten. Weer een stoel verder zat een jonge dame uit Hongkong. Haar Engels was niet zo goed en dat van mij ook niet wat de gesprekken af en toe allen maar levendiger maakten. Aangekomen op Dubai kwam mij toch alles weer heel bekend voor ondanks dat het echt een reuzen luchthaven is. De weg was snel gevonden via nogmaals een veiligheidscheck, waarbij ook de riem uit mijn broek moest ging het met een treintje naar gate B10. Gelukkig had ik een wat strakke broek aan en bleef mijn broek keurig op zijn plaats zodat de dame die de veiligheidscheck uitvoerde niet hoefde te schrikken. Schitterend om te zien al die verschillende nationaliteiten op zo’n vliegveld. Veel wachttijd bleef er door dit alles niet over en verder ging het op weg naar Colombo. Nu met een wat kleiner vliegtuig dan voorheen de Boeing 777-300. Naast mij kwam te zitten een jonge dame uit België. Zij was met een groep vriendinnen en hadden geboekt voor een 14-daagse rondreis Sri Lanka via Arke. Het boeken van deze reis via Arke.nl en het vertrek vanuit Schiphol was voor hun voordeliger dan het boeken in België. Het was een heel goed lachse dame die vertelde dat ze de mannen maar eens thuis hadden gelaten. We hebben het over van alles gehad zelfs over de televisieserie van commissaris Witze. Bij aankomst scheen iedereen haast te hebben om zo snel mogelijk uit het toestel te komen. Nou van mij mochten ze allen voorgaan. Ik zat ook vrij achterin het toestel en was dan ook een van de laatste die uit het vliegtuig kwam. Wat mij daarbij opviel was dat de complete schoonmaakploeg al bij de deur stond te wachten. Hierbij sprak een van de stewardessen een jonge man aan met de vraag waar zijn ID-bewijs was. Dit gebeurde vond ik op een niet al te vriendelijke toon. Dit was ik van deze dames niet gewend maar bedacht ook meteen dat in de luchtvaart de veiligheid voorop staat. Ook dacht ik nog even terug dat in mei 1986 op dit vliegveld door toedoen van de toen heersende burgeroorlog tussen de tamils en Singalezen een aantal vliegtuigen waren opgeblazen van de maatschappij die toen nog Airlanka heette. Wij waren toen met die maatschappij nog in februari-maart gereisd. Wat de gedachten dan zo weer kunnen afdwalen. Aangekomen bij de emigratiedienst leverde ik mijn ingevulde formuliertje in en kreeg weer een paar stempels in mijn paspoort en mocht door. Bij de dames uit België ging dat kennelijk niet goed want een aantal moesten het formulier opnieuw invullen. Misschien hadden ze dan ook maar beter de mannen wel mee kunnen nemen voor het invullen van het formulier was dat misschien handiger geweest. Vervolgens ging het richting afhalen koffers. Nadat ik mijn karretje hiervoor had gepakt zag ik ineens mijn koffer voorbij komen. Ik sprong heel snel tussen een aantal mensen door en wist zo nog net op tijd mijn koffer te bemachtigen. Dat was wel allemaal supersnel dit keer. Vervolgens ging het richting pinapparaat voor srilankaans geld. Handig als je op zo’n vliegveld al die plekjes al vooraf weet. Vervolgens ging het naar de balie van de mobiele telefoonmaatschappij voor het uploaden van mijn sri lankaanse telefoonsim. Helaas het bij het sim-kaartje behorende telefoonnummer was na een jaar verlopen en het nummer was daarbij opnieuw uitgegeven. Er werd een kopie van mijn paspoort gemaakt en Ik kreeg een nieuwe sim-kaart en een nieuw telefoonnummer. Vervolgens stond mijn chauffeur bij de uitgang al met een bord met de naam Arke al te wachten. In het busje keek ik nog even op mijn telefoon en toen bleek dat Dulani een kennis van mij een Facebook bericht had gestuurd. Daarin stond dat zij mij op stond te wachten op een bepaalde plek van het vliegveld waar zij ook werkt. Ja het busje was inmiddels al vertrokken en ik kon natuurlijk niet meer terug naar het vliegveld omdat in het busje ook nog drie andere mensen zaten die naar diverse hotels gebracht zouden worden. Dus dat ging niet. Dit was allemaal niet gebeurd als mijn sim-kaartje niet verlopen was. Jammer dat ik haar gemist had. Via een Facebook-berichtje heb ik haar zo goed mogelijk alles proberen uit te leggen.

De afstand van het vliegveld naar hotel is niet al te ver. Ongeveer een klein half uurtje. Tegen de tijd dat ik aankwam was ik ook klaar met mijn berichtjes met Dulani.

Aangekomen bij het hotel kreeg ik een welkomstdrankje aangeboden en werd er ingecheckt. Ik kreeg een mooie villa. Het hotel bestaat eigenlijk uit een klein villadorpje waarbij de huisjes ook WiFi hebben. Ik zal nog een leuke foto plaatsen. In het verleden was het bij mij zo dat ik gaande weg de vakantie de koffer pas ga uitpakken met de dingen die ik dan op dat moment nodig heb. Nu het zo’n leuk huisje was kreeg ik ineens het idee omdat nu maar eens een anders te gaan doen. De inhoud van de koffer en handbagage werd nu helemaal verplaats naar een mooie kast. Wat ik achteraf toch beter weer niet had kunnen doen. Hierna ging ik naar het toilet en bij het doortrekken bleek ik ineens het handvat in de hand te hebben maar er kwam vervolgens geen water. Terug dus naar de receptie. Omdat het zondag was en Negombo overwegend katholiek is was er geen mogelijkheid om een monteur te laten komen. Als alternatief werd mij een ander huisje aangeboden. Oh, dus de koffer moest weer opnieuw worden ingepakt. Dat was even slikken. S-avonds heb ik nog met Shirley, een kennis van ons gebeld om te zeggen dat ik goed was aangekomen. Ik heb met hem afgesproken dat wanneer ik bij zijn familie op bezoek ga ik hem allereerst nog even zou bellen. Vervolgens met Dulani via Facebook-messenger nog berichtjes uitgewisseld. Uiteindelijk heb ik afgesproken om met haar en haar familie morgen de onderwater-wereld te gaan bezoeken. Deze reis had ik op de een na laatste dag ingepland en nu naar voren gehaald. Nu op het moment van schrijven was dat een heel goede keuze. Wat was dat mooi zeg. Dit verslagje volgt nog want ik loop wat achter met het schrijven. Mijn bedoeling was om tijdens de busreizen te gaan schrijven maar in de bus kom ik daar door de gesprekken met anderen gewoon weg niet aan toe. Het was zondag en gisteren wel weer even wennen aan de warmte hier.