Tweet

sorry dit is wel een heel lang verhaal geworden Vanmorgen begon de dag heel hectisch. Ik had gisteravond nog met Dulani en haar familie afgesproken om omstreeks 11:00 in Kaduwela busstation te zijn. Vandaar uit zouden we samen de bus pakken naar een heel mooi park. De onderwaterwereld en vele vogelsoorten. Dulani en haar moeder en twee broertjes van 12 en 10 jaar zouden dan aan reizen van uit Padukku. Mijn bedoeling was dan ook om vroeg op te staan te ontbijten en te vertrekken. Voor mijn jicht gebruik ik elke morgen uit voorzorg een medicijn. Alupurinol. Het doosje met tabletten kon ik echter niet meer terugvinden. Bij mijn vertrek zat het nog in de handbagage. Nu niet meer. Vervolgens de hele koffer die nog niet uitgepakt was nagekeken en neen. Ik wist me nog te herinneren dat ik gisterenavond bij het uitpakken van de koffer de medicijn in een hoek van de kast had neergelegd. Toen ik omdat het toilet immers niet werkte en deze op zondag niet meer gerepareerd kon worden kreeg ik een andere woning en heb ik waarschijnlijk daarbij te snel de koffer ingepakt. Of te wel waarschijnlijk vergeten de medicijnen ook mee te nemen naar de nieuwe woning. Ik ben toen vervolgens naar de receptie gegaan met de vraag of er iemand met mij mee kon lopen naar mijn vorige verblijf om te kijken of daar de medicijnen nog in de kast lagen. Dit was geen probleem en iemand liep met mij mee naar dat verblijf. Helaas daar lagen ze niet meer. Gisteren had ik daar in dat huisje mijn handen na het toiletgebruik gewassen en ik zag dat er nu een nieuw in de verpakking zittend zeepje lag. Zou dan misschien de schoonmaakploeg bij het schoonmaken van de kamer dit meegenomen hebben. Terug naar de receptie met de vraag of ze konden bellen naar dat schoonmaakbedrijf met de vraag of hun misschien de medicijnen gezien en meegenomen hadden. Neen was het antwoord. Uiteindelijk heb ik de koffer helemaal leeggemaakt en jawel hoor ik vond de medicijnen. Ik had dus niet goed gezocht de eerste keer waarbij ik er ook van uit was gegaan dat de medicijnen bij de handbagage zouden zitten waar ik ze bij het vertrek immers had ingestopt. Volgens mij is het allemaal gekomen door de hectiek waarbij snel alles weer in de koffer gepakt moest worden. Ik was nu wel blij dat het goedgekomen was maar had hierdoor nog steeds niet kunnen ontbijten en het klokje tikte verder. Dus snel beperkt ontbeten om de verloren tijd weer in te halen. Naast het hotel zit ook een plaatselijk reisbureau annex taxi bedrijfje. De beste man wilde me wel naar Kaduwela brengen en wel voor 40 dollar. 50 dollar als er bijvoorbeeld omgereden zou worden voor een bezoek aan Colombo. Dit vond ik voor 1 dag een hele uitgave. Dus heb ik mij door een tuk-tuk laten wegbrengen naar het busstation in Negombo. De chauffeur vroeg eerst 350 rupies en uiteindelijk werd de prijsafspraak 300 rupies. Terwijl eigenlijk de local price 200 rupies bedraagt ging ik hier i.v.m. mijn tijdnood snel mee akkoord. 300 rupies omgerekend naar euro is € 1,90 voor een rit van 6 kilometer. Dus waar hebben we het dan nog over. Aangekomen bij het busstation van Negombo stond her al een lange rij van wachtende mensen voor de high Express bus Colombo. Dit zijn luxe bussen voorzien van airco. Zodra er 1 bus vol zat en vertrok kwam er alweer een andre bus. Tijdens het wachten heb ik Dulani via Facebook een berichtje gestuurd dat het wat later dan 11:00 uur zou gaan worden. Uiteindelijk zat ik in zo’n mooie hoge bus en ging het richting overstapplaats Colombo Fort station ongeveer 47 kilometer. Op de snelweg schoot het lekker op maar zodra we een van de vele districten van Colombo binnenreden zat alles muurvast. Ik vroeg aan de kaartjesverkoper waar ik straks bij aankomst de bus naar Kaduwela kon vinden. Dat gaat straks heel makkelijk vertelde hij. Maar ja aan zo’n antwoord heb je natuurlijk weinig. De busrit voor deze rit die vele malen langer was en luxer dan de tuk-tuk koste 120 rupies. Ongelooflijk goedkoop. Op een gegeven moment stonden we een lange tijd stil in het drukke verkeer van Colombo. De kaartjesverkoper kwam na mij toe en zei dat de bus die voor ons stond naar Kaduwela ging en dat ik alleen maar hoefde uit te stappen en aan de achterzijde van de bus voor ons hoefde in te stappen. Dit is mij gelukt zonder een enkel probleem. De bus deed eerst het station van Colombo aan en vervolgde vervolgens zijn weg richting Kaduwela. Maar ja dan kwam je nog wel door een aantal districten van Colombo waar het verkeer heel stroperig is. De highway Express bus stopt onderweg nergens terwijl ik het gevoel had dat deze bus bijna bij elke halte stopte. De prijs voor deze rit van 15 kilometer was 40 rupies. Alles bij elkaar genomen een schijntje van de 40 dollar die de taxi chauffeur bij het hotel vroeg. Tussendoor hield ik Dulanie op de hoogte waar ik met de bus was. Dit ging heel makkelijk met mijn wandel-gps met de kaart van Sri Lanka. Ik kan dan de plaats van bestemming ingeven en de gps berekend dan de route. Ik kon dus steeds zien hoeveel kilometers er nog te gaan waren en met welke snelheid de bus rijdt. Nou die snelheid was niet zo hoog gemiddeld met alle stops 18 kilometer per uur. Toen ik een berichtje stuurde naar Dulanie dat ik nog maar 800 meter had te gaan dook er plots een olifant op voor de bus. Gezien het tegemoetkomende verkeer en de smalle weg was er geen mogelijkheid om langszij de olifant met zijn berijder voorbij te komen. Dus ook deze 800 meter duurden daardoor nog vrij lang. Aangekomen bij het busstation ging het bij het uitstappen even verkeerd. Waarschijnlijk door mijn slippers gleed ik ineens drie treden de bus uit. Misschien dat het val-breken nog een automatisme was vanuit mijn jongensjaren toen ik judolessen volgde weet ik niet maar ik stond zonder pijn en heelhuids weer op. Inmiddels waren er al wel een aantal mensen toegeschoten die het hadden zien gebeuren. Erg behulpzame mensen allemaal. Nou liep ik het busstation binnen maar ik zag Dulani en haar familie niet. Vervolgens een berichtje gestuurd maar er kwam geen tegenbericht van haar. Plotseling stonden ze voor me en we begroeten elkaar erg vriendelijk. Hun waren net iets later aangekomen dan ik. Vervolgens hebben we weer een andere bus genomen die ons richting het park van de onderwaterwereld bracht. Het laatste stukje hebben we te voet afgelegd. Bij de ingang hebben ik de toegangs kaartjes gekocht. Scholieren gratis, lokale bevolking 200 rupies en buitenlanders 600 rupies. Alles bij elkaar 1000 rupies is € 6. De onderwaterwereld is niet te vergelijken met die van bijvoorbeeld Rotterdam. Deze is werkelijk vele malen groter maar mooier van opzet en heerlijk koel. De moeder van Dulani had heerlijke zelfgemaakte snoepjes voor ons allen gemaakt. Ze smaakten erg zoet en waren rood van kleur. Ik vond dit echt een mooie dag vooral de ontmoeting van Dulani en haar familie. Maar toen we weer bovengronds kwamen was de natuur nog mooier. Het park is helemaal ingekapseld door de Kilaniya ganga. Ganga betekent rivier. Dus al met al was het ook een stukje botanische tuin wat we zagen. De familie was hier ook nog niet eerder geweest en deze keuze die ik eigenlijk voor mijn een na laatste dag had gepland viel bijzonder in de smaak. Hier waren ook grote kooien met allerlei mooie vogels. Bij het fotograferen was het wel jammer dat de kooien allen kleine vierkantige mazen hadden. Ik wilde iedereen nog op de lunch uitnodigen maar het restaurant zat dicht. Met zijn allen hebben we toen aan picknictafel gezeten. Dulani had familiefoto’s meegenomen en die hebben we daar bekeken. Ze is verloofd en kent deze man al vele jaren. Volgend jaar willen ze gaan trouwen en ze nodigde bij deze mij nu al uit voor de bruiloft. Na het bekijken van de foto’s hebben we onderweg een andere gelegenheid opgezocht.om wat te kunnen gaan eten.  De hele familie waste voor het eten de handen dus tien wist ik al dat hier met de vingers wordt gegeten. Ik heb dus ook mijn handen gewassen. Vervolgens werd het eten opgediend en Dulani vroeg of ik een vork en mes wilde. Ja zei ik maar na een paar hapjes gegeten te gebben vroeg ik aan Dulani of zij mij even wilde helpen hoe ik met mijn vingers kon eten. Na een paar keer oefenen kreeg ik het al aardig door en zelfs de moeder van Dulani gaf mij een compliment. Ook waarschuwde de moeder Ama in het Sri Lankaans dat ik beter niet aan de zwart-bruine kruiden kon komen. Dulani heeft hiervan nog een stukje gefilmd met mijn camera. T.z.t. zal ik de foto’s en film wel plaatsen. Op dit moment heb ik daar geen mogelijkheid toe. Alleen deze foto nu dus.   Na afloop hebben we afscheid genomen en vervolgden we onze weg ieder met hun eigen bus. Mijn zweetdoekje die ik altijd bij mij heb was wat smerig geworden omdat ik daar tijdens het eten even de handen mee had afgeveegd om Dulani de werking mijn filmcamera uit te leggen voor het filmen van mijn eten met de vingers. Ook deze dag had de familie een zweetdoekje meegenomen en hebben het ook regelmatig gebruikt want het was erg benauwd en warm. Omdat mijn zweetdoekje wat smerig was geworden bood Dulani mij een schoon doekje aan. Ik kon dit niet weigeren vertelde ze. Achteraf zag ik in mijn bus dat er een aangeniet prijskaartje opzat van 70 rupies. De terugweg verliep nu weer in omgekeerde volgorde. Bij het uitstappen In Colombo vroeg een man die naast mij in de bus had gezeten waar ik nu naar toe reisde. Ik vertelde hem dat ik de Highway Express bus die honderd meter verder al klaar stond wilde halen. Hij liep met mij mee en tijdens het lopen had hij een zielig verhaal war uiteraard weer om de geldvraag draait. Hij kwam zelfs nog mee de bus in en bleef daar een poosje naast mij staan. Toen ik net deed of ik totaal van de wereld was droop hij af. De man in de bus waar ik nu naast zat vroeg belangstellend of hij mijn gids was geweest. Nou dat was hij zeker niet want ik heb hem niet gevraagd waar mijn bus stond of dat hij mij wilde brengen. Oh ja net een halte eerder had hij al aangeven dat ik de bus moest verlaten omdat hier mijn overstap bus zou staan. Toen vertelde ik hem al dat dit niet juist was en dat dit geen Fort busstation was. Zijn gedachte was natuurlijk geweest dat hij mij dan een stuk verder zonder dat er andere mensen bij waren kon begeleiden en daarvoor geld vragen. Ja dit komt toch nog regelmatig voor en ben er goed op bedacht. De reis Colombo verliep verder goed op een ding na waar ik de volgende keer bij het gebruik van een High Express bus goed op moet letten. Er zijn verschillende modellen van bussen. Er zijn hoge en ruime bussen maar ook kleinere modellen. Welnu op de terugweg had ik dus een van zo’n klein model. Hierbij is de tussenruimte tussen de stoelen voor Europese maatstaven er gering en echt gebouwd op de lengte van Aziaten. Of te wel ik kwam erg krap krap te zitten en was al bang dat ik kramp in mijn benen zou krijgen. Het liep allemaal goed en in de bus hoorde ik van degene die naast mij zat in Negombo ook de bus richting Chilow nummer 905 kon nemen die vlak bij mijn hotel zou stoppen. Zo gezegd zo gedaan en inderdaad voor 19 rupees was ik terug ter hoogte van mijn hotel. Ik stapte vlak voor een kledingwinkeltje dat kennelijk ‘s-avonds nog gewoon geopend is. Het was een nogal vrij gezette vrouw. Ik dacht dus altijd dat ik alleen maar naar slanke dames kijk. Neen zij viel mij echt op door haar gezichtsuitdrukking en lach. Zij sprak mij aan met het algemene praatje van waar komt u vandaan enz. Ik gooide een balletje op en vroeg of ze vroeger voordat ze haar winkeltje ook kleding aan het strand verkocht. Ja zei ze. Mijn volgende vraag was of dat omstreeks 1999 ook zo was. Ja klonk het antwoord en ik zag haar steeds meer nadenken. De volgende vraag was heb u in die tijd ook mens uitgenodigd voor een kopje thee aan huis. En is dat huis hier een paar honderd meter aan de rechterkant van de weg met een waterput in de tuin en het huis was nog niet compleet afgebouwd. Ja ik herinner het mij nu ook er waren ook een aantal adoptiekinderen uit Sri Lanka bij ongeveer 10 personen vulde zij mij vraag aan. Ik heer Philimini en die andere dame heet Nellie. De andere naam ben ik even weer vergeten maar de namen kwamen mij weer bekend voor. Ze wist ook te vertellen dat wij spulletjes uit Nederland voor hun kinderen hadden gegeven. Ik meen ook schoentjes. Wat een toeval weer om dan iemand die je sinds 1999 niet meer gezien hebt hier ineens in een donkere straat ontmoet. Omdat ik nog in het hotel moest avondeten hebben we uiteindelijk afscheid genomen met de belofte dat ik nog eens aan zou komen.